How movies assert their greatness?

I have been watching movies almost every weekend, mostly English and Tamil. How do I conclude that the movie is good or bad? Whether I liked or dislike a movie should not be directly translated to how good or bad a movie is. Because my likes can be influenced by other factors like star cast, entertainment aspects added, music etc. So how should I go about determining the quality of a movie?

I realized that the answer is quite simple after I watched VISHWAROOPAM. Before I could reflect on whether I liked the movie or not, the movie started haunting my thoughts. The movie kept playing itself in my mind like a recurring dream. I wondered whether this is how great movies leave imprints on the audience. After I watched the movie second time in couple of days time, I was able to see another interpretation of the same movie and I liked it even more and wished that the movie would continue for some more time. Thankfully, my recurring dream persisted and I was able to experience the movie for extended time.

Face yourself..

Past few days I had been racking myself with the thoughts of people who are important me..
Lots of conflicting conversations between the heart and the mind.. I was scared to face the confabulations.
I wanted the truth to be flavored with some lies.. but truth always has this raw flavor which I don't like..
But this time I wanted to chew and digest it.. one last time, rather one first time for my good.. my OWN good.

We meet many people in our lives.. some people turn out to be special.. with reasons and some turn out to be more special.. without reasons
At some point we cannot imagine our life without those people.. We start visualizing our world with them..
very small things have big impact.. the songs that we heard for years suddenly seem to give meaning,
the happiness they would have brought into our lives, the tears we had shed for them..
the small fights.. the big time convincing
the long night conversations.. small gap sleeps
the peppy talks, the big talks.. the " so called" coincidental happenings.. we would start believing that the formula for happiness is so simple
and we are blessed with it.. but nature has its natural way of teaching.. showing us the real world..
deprive us of our fantasies.. flavored visions.. and when it shows us what it really looks like, we all break down..
the chain is as strong as its weakest link.. it lights all our weakness in front of our eyes, how much ever you try to close your eyes, the brightness cannot escape the darkest of the soul..

That is the time when I felt I have to assess, reassess.. question the core values and principles that I had been following..
the boundaries that I had set for myself.. how much have I deviated or brought the line closer.. Have I changed, transformed..
changed for good or for worse? what is good and what is worse.. what is right and what is wrong.. who is important and who is not..
some of us may be lucky to know people who are at similar mind state.. it may be good to share it with them but with a caution that you are not being judged..
all of us would have that comfort level with one or two or none at all.. and when we do this sharing the special people with reasons become more special without reasons..
and the cycle starts again..

So it might be better to learn some lessons on our own effort..
make some decisions without looking outside..
answer some questions ourselves because the friend who knows you the best is you..
The time we spend in getting to know ourselves will be a quality investment better off knowing someone else who may just turn out to be an acquaintance later..
The mind usually guides you the best way but what are we if we don't get side tracked by the way the heart shows.. but train the heart to show you what your mind wants
Life is sum of all the choices we make.. So when we choose, we have to choose to be happy.. we have to be honest within our self.. question our every action..
It is scary at the beginning but as we we make it a habit, we would have a new vision.. not just a sight...

Neerkumizhi

Un moochil uruvaana intha  neerkumizhiyin azhagu salithu vitatho? En mel oli patu theriyum azhagu varnamelam manginavo? Thiruneeru anindhu thandavamadum aegaa...   yaamthan unai agandromo?

Yen emmai maranthai?

GOOD DAY!!!!

"அப்பா..நாளைக்கு மறக்காம குட் டே பிஸ்கட் வாங்கிட்டு வந்திடு.... ஓகே வா??....taataaaaa "

என்று கூறிக்கொண்டே தான் கையில் வைத்திருந்த  டென்னிஸ் பந்து ஒன்றை உயர தூக்கி போட்டு பிடித்தான் ஜெய்...


"லேட் ஆச்சு..நீ உள்ள போய் படுத்து தூங்கு" என்று சொல்லி விட்டு , கால் மணி நேரம் வரை காத்திருக்க வைத்த நண்பர் வந்த பிறகு அவருடன் புறப்பட்டு சென்றார் ஜெய் இன் தந்தை...

 மறுபடியும் உயர தூக்கி போட்ட பந்தை இம்முறை பிடிக்க தவிரிய அவன் கைகளை அவன் கண்கள் கூட கவனிக்க மறுத்தன...

காரணம், அவன் கண்கள் தொலைவில் நடந்து சென்று கொண்டிருக்கும் தந்தையையே பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது..

கண்களிலிருந்தும் கவனத்திலிருந்தும் மறையும் தூரம் வரும் தறுவாயில், தன்னை திரும்ப பார்த்து கை அசைத்த தன் அப்பாவிற்கு மறுமொழியாய் , தானும் கை அசைத்து வழி அனுப்பி வைத்தான் ஜெய்...


அந்த இடத்திலேயே நின்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான்...

எதிர் எதிர் திசையில், வரிசையாய் சில குடியிருப்புகள்...

குடில்கள் வரிசையாய் அமைந்திருந்த காரணத்தினால்,  அகலமான சாலை போன்ற ஒரு அமைப்பு ஏற்பட்டிருந்தது இயல்பாகவே  தெரிந்தது..

ஒவ்வொரு குடியிருப்பின் வாயிலிலும் நன்கு அடர்ந்து வளர்ந்த ஆலமரம் அல்லது வேப்ப மரங்கள் இருந்தன...

ஒவ்வொரு மரத்தின் கீழும் , ஒரு மர கட்டில்   போடப்பட்டு இருந்தது...

அவ்வாறு, தான் அருகில் இருந்த ஒரு மரத்தினை க்ரிகெட்  ஸ்டெம்ப்  என்று கற்பனை செய்து கொண்டு,

அதனை குறி  வைத்து கையில் வைத்திருந்த  பந்தை எறிந்து கொண்டிருந்தான் அந்த ஆறு வயது சிறுவனான ஜெய் ..

" வக்கார் யூநிஸ் பௌலிங்  ...சச்சின் டெண்டுல்கர் பேட்டிங்   " என்று தானே வர்ணனை செய்து கொண்டு விளையாடிகொண்டிருந்தான்...


சற்று தொலைவில் ஒருவர், அந்த சாலையில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டிருந்ததை நடு நடுவே கவனிக்க தவறவில்லை அவன் கண்கள்...

அவர் வெள்ளை சட்டை ,வெள்ளை பேன்ட்  அணிந்திருந்தது ,அந்த இரவில் ஒரு மங்கலான ட்யூப் லைட் வெளிச்சத்தில் அவனுக்கு தெரிந்தது.. கையில் நீண்ட தடி ஒன்றை வைத்திருந்ததும் அவன் கண்களுக்கு தென்பட்டது...

அவரை கவனித்து கொண்டிருந்தவன் கைகள் மெல்ல பந்தை சுழற்ற தொடங்கின..

வக்கார் யூநிஸ் ஆகா இருந்தவன் இப்பொழுது ஷேன் வார்னே ஆக  மாறினான்...வர்ணனையிலும்..கற்பனையிலும்..


இம்முறை அவன் எறிந்த பந்து ,மரத்தின் நேர்க்கோட்டில் செல்லாமல் சற்று விலகி விழுந்தாலும் , ஒரு சிறிய கல்லில் பட்டு தன் திசையை மாற்றிக்கொண்டு நேராக மரத்தின் மீது போய் மோதியதும்,

தான் அந்த பந்தை சுழற்றிய லாவகமே பந்து மரத்தின் மீது மோதிய காரணம் என்று நம்பி ஆர்ப்பரித்தான் ஜெய் ..

"booowwwwleeeeeddddd" என்று அவன் இட்ட கூச்சலில், அமைதியான அந்த இரவு பொழுதில் தொலைவில் நடந்து கொண்டிருந்த அந்த மனிதரின் காதில் விழுந்தது..கூச்சல் வந்த திசையை நோக்கி பார்த்தார் அந்த மனிதர்..

கையை மேலே உயர்த்திய படி  , தன்னை நோக்கி ஒரு சிறுவன் நின்று கொண்டிருப்பது அவருக்கு தெரிந்தது...

தன்னை அவர் கவனித்து விட்டார் என்ற அச்சம் ஒரு புறமும், பந்து சென்ற இடத்தை தான் சற்று முன் அடைந்த குதூகலத்தினால் கவனிக்க தவறியதை  எண்ணி ஒரு புறம் வருத்தமும் அவன் மனதை சூழ்ந்தது....

தவறிய அந்த பந்தை தேடவே அவன் முற்பட்டான்..

தன்னை நோக்கி அந்த மனிதர் நெருங்கி வருவதை ஜெய் ஓர கண்ணாலும் , உள்ளுணர்வாலும் காணவும் உணரவும் செய்தான்..

சற்று முன் இருவேறு உணர்வுகள் குடி கொண்டிருந்த அவன் மனம் முழுதும் தற்பொழுது அச்சம் மட்டுமே சூழ்ந்தது..

----- to be continued......

And the Wait is not Over yet!!

When I open the blog page, there are lot of thoughts running in my mind, but when I pen down I don't see it making any content... Tonight, however I have made my mind to write..But I didn't know what about..
I was flashing all the recent events in past few days just to see if I could hold any thought strong.. Though the number of happy moments were less, for this one time I didn't want to write anything sober.. The single day GMAT learning came to my mind.. now that I have told I didn't want to write anything sober the next para by books should start with something happy.. or rather something not sober..
The windy day.. the day when Nilam cyclone was to cross the borders.. Office hours were reduced from 8 hours to 6 hours.. noon looked more like dawn.. We were all expected to be in a safe place when this occurred and so started home at 3 from office because the expected time of cyclone crossing the shores was 5.00 PM.. Cyclone got luckier and it escaped Chennai traffic and finished its job early where we didn't cross even half the distance.. All FM stations playing "mazhai" songs, everything was cool and nice...
I closed my eyes and I didn't know if I was thinking or dreaming.. I suddenly remembered the Thames Poem by Wordsworth (trust me I'm not a poem reader) and the catchy line "the river glideth in its own will".. I however was able to recollect the theme of the poem in which the poet would have explained how he was watching the dawn of the day on the shore of river Thames and how dull a soul could be to not notice it.. I'm no words worth.. But the rains, they amaze me with their intensity and at the same time with their stillness, calmness. sometimes being an active spirit is nice but most time I would love myself gazing at a scenic beauty.. I long wished to sit at the beach at the darkest of the night waiting for the sun to rise, to see the blue sky dawning touching the waves... and I could relate my mind to the rains.. It is always active intense but still a mind so calm and still this is what I wish for.. .. fresh air, hopes and clarity that each day promises to bring.. a mind that is even more calmer untouched by any stones.. and for that day I wait!!
I opened my eyes to only realize that I still did not reach home..

What lies hidden, should remain hidden.

I was riding in the bike to office as usual. When signal turned red, which would stay red for next 120 seconds, I stopped my bike and engine and removed helmet as well to get some air. 

Suddenly, I remembered that I saw a wedding board with bride and groom's name on the right side of the road. "Vijay Raghavan weds Some Girl". I know that there was no marriage hall in that side, only Tidel IT park is there. So I scanned the area again to find out where did I see that wedding board. I was pretty sure that I saw the names so I scanned around for some time. But failed to find the marriage hall or least the wedding board.

Signal turned green, so I had to move from there. I felt confused that I couldn't see the board second time which I flashed in my mind for a second. I crossed the junction and then I saw it. Behind an auto rickshaw, there were number of photos showing a marriage hall, the wedding board with "Vijay Raghavan weds Some Girl" written on it. Then only I realized that I would have seen this auto before reaching the Tidel Signal and though I didn't observe it consciously and I could have seen it. 

A flash of subconscious memory of a photo caused a little confusion and if I had not seen the auto again, I would have thought that, double quotes, I AM SEEING THINGS. Then I realized that how thoughtful and thorough the creator is while gifting us memory and how efficient our brain functions in keeping us sane. 

We see, hear and perceive a lot of things every second. If we start remembering everything which goes into our brain, the world will become looney bin. Our brain knows how to sort the information and hide unnecessary and insignificant information to the subconscious. Dreams help in organizing the zillions of data stored in the subconscious. A little leak from the sub will lead to total insanity. What lies hidden, can remain well hidden. 

Urimai

Mayilirage! Mugam thazhuva vanthayo
Pin Yen thayangugirai?
Mazhai megame! ithazh nanaika vanthayo
Pin Yen vilagugirai?
Yen? Naan uranguvathalo?
Itho imaithu vitten... En kanmaniye
Mugam thazhuva thayanguvathu un viralgalthana?
Mutham sintha marupathum un idhazhgalthana?
Athisayithen uriyavale!!!
Avaigal unnai pola alla enaku.